3 en 4 okt 2009
|
Het is zover: Rêverie is verkocht en we moeten afscheid nemen. Gelukkig kan het afscheid nemen wel met een mooie tocht over zee, aangezien de nieuwe eigenaren Harold en Dorien het voor elkaar hebben gekregen dat we Rêverie in Hellevoetsluis af zullen leveren. Gelukkig heeft zwager Jacco ook zin in deze tocht en zo vertrekken we 's middags met goede moed (en ik met mixed-feelings) aan onze laatste tocht met Rêverie. Uit de sluis komend staat er nog weinig wind op het wad, maar hier zou snel verandering in gaan komen. Eenmaal in de Texelstroom waait de westenwind flink door en hebben we een heftig stuk in het zeegat tussen Texel en Den Helder dat we moeten kruisen. De wind neemt snel toe tot 6 (en in vlagen 7). Het tweede rif gaat in het grootzeil en de fok wordt verder ingerold. Uit het zeegat kunnen we zuidelijker sturen en hoeven we minder scherp aan de wind. Dit maakt de koers wat comfortabeler, maar de golven zijn inmiddels flink opgebouwd. Beiden hebben we een beetje last van zeeziekte, maar er zal toch iemand wat eten moeten gaan maken. Als gastheer offer ik me op en maak een heerlijke macaronimaaltijd warm. Tegen de tijd dat de maaltijd klaar is ben ik zo misselijk dat ik slechts een paar hele kleine hapjes naar binnen krijg. Jacco heeft lekker buitengezeten en krijgt daardoor wat meer naar binnen. Beiden zitten we er toch redelijk tegenaan. Voor ons ligt een flink stuk open zee, waardoor we aan wat slaap kunnen gaan denken. Terwijl Jacco zich klaarmaakt voor het slapen, gaat het bij hem mis en gooit hij de maaltijd weer overboord. Welterusten! In het donker geniet ik van de nacht en het zeilen op zee. Het is onbeschrijvelijk heerlijk hoe je op zo'n moment kunt wegzakken in je gedachten. Deze nacht is het op zee rustig en na een paar uur wisselen Jacco en ik van wacht. Als ik wakker wordt, naderen we de Maasmond al. Het gaat weer eens erg snel. De Maasmondpassage gaat zonder bijzonderheden en we varen een koers richting de ingang van het Slijkgat. Deze koers gaat vlak langs de uiterton van Maasvlakte-2 en we worden door de havendienst opgeroepen met de mededeling dat we deze ton echt aan bakboord moeten laten liggen. Dit werkgebied is vrij nieuw en staat alleen op de meest recente zeekaarten (die we uiteraard aan boord hebben) en schijnt nogal wat zeilers in verwarring te brengen. Het Slijkgat is een lichtenkermis zoals we die gewend zijn van de geulen op de Waddenzee, maar daardoor niet heel makkelijk in het donker. Tussen alle groene en rode lichtjes moet je maar net het juiste poortje zien te vinden. Verder in het Slijkgat is het nog steeds pikdonker en horen we de zee op de kust breken, we moeten vlakbij een strand zijn. Als we de Haringvlietbrug naderen wordt het duidelijker en varen we de buitenhaven van Stellendam binnen. Nog even zoeken we in het donker naar ingang van de sluis. Gelukkig is er 24-uurs bediening voor de sluis, maar we moeten de sluiswachter wel even via de marifoon wekken. Als we uit de sluis komen is het 6 uur en leggen we vast aan de eerste de beste aanlegplaats. We hebben pas over een paar uur afgesproken met de nieuwe eigenaren en kunnen dus nog lekker een paar uurtjes bijslapen. We leveren Rêverie af in Hellevoetsluis en dragen de sleutels over aan Harold en Dorien. Voor hun een begin en voor ons een einde van een prachtige tijd die we met deze superboot hebben mogen hebben.
|
|