Grenadines, Sint Vincent, Sint Lucia, Martinique  



1 januari

Tobago Cays

Allereerst de beste wensen voor 2013 voor al onze trouwe volgers. We zijn 2013 relaxed begonnen in de zwembroek en bikini. We hebben in Nederland nog nooit meegedaan aan de nieuwjaarsduik, maar dit jaar moest het er toch eens van komen. Het was heerlijk, helemaal niet koud, alleen geen unox muts op. We hebben vandaag verder weinig gedaan, beetje relaxen en bootjes kijken op het voordek of een boekje lezen. Twee weken geleden lagen we hier nog met een handje vol boten, maar nu is het aardig druk. Er zijn veel charters en dat geeft het nodige kijkplezier. Er zijn hier denken wij drie soorten zeilers; de cruisers (zoals wij), de live-aboards (de lui die hier op hun boot wonen) en de charteraars (komen een weekje op een gehuurde boot zeilen in de zon). Deze laatste groep maakt van het anker uitbrengen of een meerboei oppakken soms een show van een half uur of langer. Er is dan meestal zware stress aan boord en de voltallige bemanning staat vaak ideeloos op het dek te staren en te roepen naar die meerboei. Gelukkig voor iedereen komt het vaak goed en kan iedereen een welverdiende duik nemen en kunnen wij ons weer richten op de volgende boot. Gelukkig vandaag een dagje geen spannende dingen, zoals de laatste dagen van december. Voor jullie misschien saai, wij vinden het wel prima.

2 januari

Tobago Cays

Aj hai haj, wat is het mooi hier. We blijven dus gewoon nog een dagje plakken. Zouden we hier ooit nog wel weg kunnen? Vanochtend kregen we de door ons bestelde stokbroden keurig bij de boot afgeleverd, wat een leventje hier. Volgens de Nederlandse reisgids van het Caribisch gebied is waar we nu zijn (de Grenadines) overigens alleen voor de allerrijksten der aarde. Dat komt mede doordat het niet echt goed te bereiken is (behalve per privevliegtuig of natuurlijk met je eigen zeilbootje) en er niet veel hotelkamers zijn. Daardoor schijnt een vakantie hier voor niet-zeilers ook bijna onbetaalbaar te zijn. We voelen hier ons dan ook erg 'rijk', ondanks dat we niet tot de allerrijksten behoren (bij lange na niet, zeker niet na deze reis, al is de schat aan ervaring en beleving onbetaalbaar). Maar we liggen hier dus met ons eigen bootje en dat kost niet veel (zo'n € 7,- per dag als bijdrage aan het reservaat). En we zeggen hier bewust even bootje omdat je je hier soms heel klein voelt. Wij zijn 35 voet (10,5 m) en dat is voor een oceaanzeiler niet heel groot). In Nederland op het IJsselmeer is dat al aan de kleine knat, maar dat komt mede doordat er steeds meer grote boten komen. En op het IJsselmeer ben je met een 50-voeter echt goot. Naast ons ligt een 55-voeter, een grote boot dus. Maar daarnaast ligt weer een 70-voeter en vanavond kwam daar nog een 100-voeter naast. En dan liggen de echt grote boten ook nog eens aan de andere kant van het reservaat op een speciale grote boten plek. En dan ben je met je 35-voetertje dus echt mini. Om ons weer wat groter te voelen zijn we vandaag met de bijboot op dingy-tour gegaan (als je dan weer aan boord van Doen stapt heb je opeens heel veel ruimte). De tour ging langs verschillende eilandjes, strandjes en riffen waar we hebben gesnorkeld. We zagen hierbij weer de mooiste vissen en ook 2 grote 'stippel-roggen' (we weten weer eens niet de echte naam, wie heeft er een dierenenceclopedie?). Na de dingy-tour nog even snorkelen naar het rif vlak bij Doen, je moet toch ergens je lichaamsbeweging vandaan halen. Bij het rif zagen we voor het eerst ook de kreeften die hier leven en vaak op het menu staan. Hier in het reservaat mag je ze niet vangen, maar daarbuiten wel. Wel mag je ze hier bekijken en zo hebben we eens goed bestudeerd hoe ze zich gedragen en waar ze zich verstoppen zodat we ze binnenkort op een andere plaats eens kunnen gaan proberen te vangen. Een verse eigen gevangen kreeft dat zou toch echt een maaltje zijn waar je je allerrijkst van gaat voelen.

3 januari

Tobago Cays >

Petit Martinique >

Petit St.Vincent

De voorraad van enkele primaire levensbehoeftes raakt op en volgens de vaargids kun je die goed aanvullen op Petit Martinique. We halen het anker op en zeilen er in een uurtje naar toe. En inderdaad, we kunnen eea prima aanvullen (en de site uploaden). Daarna varen we een ministukje verder naar Petit St.Vincent, waar we het anker opnieuw uitgooien. Met het snorkelen zien we helaas geen kreeften, dus dat avontuur moet nog even wachten. Wel maken we een mooie tocht met de bijboot naar het onbewoonde mini-eiland Mopion. Dat is een stukje zand met een rieten parasolletje en meer is het niet. We zijn er helemaal alleen en het eiland is dus van ons. We zingen en we dansen en we genieten. Wat is het soms toch heerlijk om alleen te zijn en gewoon te doen waar je zin hebt.

4 januari

Petit St.Vincent

Elke ochtend als we uit het raam kijken is het weer een genot om te zien wat we zien. Ook nu weer zegt het blauwe water, het witte strand en de palmbomen genoeg. Net als we klaar zijn om het anker op te halen, horen we opeens geroep en als we achter ons kijken zien we de Ostrea achter ons varen. Voor het laatst zagen we elkaar in de Algarve en we hebben dan ook veel bij te praten. Het wordt een erg gezellige dag en we blijven nog een dagje hier liggen. Bijna vangen we nog een paar kreeften, maar helaas ze zijn te klein (en dus illegaal om te vangen) en we laten ze maar met rust.

5 januari

Petit St.Vincent >

Union Island

Afgelopen nacht is het al flink gaan waaien en de voorspelling is dat het nog even gaat duren. We verplaatsen ons daarom naar de meer beschutte Chatham Bay op Union Island. De Ostrea gaat mee en we vermaken ons in het water, op het strand, bij het happy hour (dat hier van 15-18h duurt), bij het eten bij een minirestaurantje en als laatste zelfs bij het dansen. Met de blote voeten in het zand dansen we op de Caribische klanken en zo sluiten we de dag feestelijk af. Door de wind en golven is de weg terug naar de boten nog wel even spannend, maar iedereen komt veilig aan. 's Nachts gaat de wind soms flink te keer en we gaan er zelfs een paar keer even uit om te kijken of alles nog goed gaat.

6 januari

Union Island

De wind gaat nog een paar dagen doorstaan en aangezien de baai prima is, blijven we voorlopig nog even hier liggen. Doordat de baai goed beschut is, komen er ook steeds meer boten bij te liggen. En daarmee komen ook de boatboys hier in de baai. Zo ook de boatboy die bij de Tobaga Cays altijd ons brood bracht en onze broodvoorziening is dus ook weer geregeld. Als broodvervanger hebben we flink veel pannenkoekenmix ingeslagen en hiermee maken we een mooie feestmaaltijd voor ons en de bemanning van de Ostrea.

7 januari

Union Island

Vandaag zijn de rollen klassiek verdeeld: Marijke ruimt wat op Sabien verzorgt de school van de kinderen en Pieter en Thijs gaan vissen. Na een moeizame start lukt het uiteindelijk om met 2 blue runners (een tonijnsoort), een cero (een soort grote makreel) en twee kleine groupers terug te komen. Genoeg dus om een heerlijke maaltijd van te maken. Onze successen bleven niet onopgemerkt en zelfs een lokale restaurant houder kwam informeren naar onze vangst. Hij was zo onder de indruk dat als we morgen weer goede vis hebben, hij ze van ons wil kopen. Dat is nog eens een compliment voor deze twee amateurtjes.

8 januari

Union Island

We draaien vandaag de rollen om, de mannen verzorgen de school van de kinderen en Sabien en Marijke kiezen het hazenpad. Union Island is een prachtig groen eiland, en je schijnt hier mooi te kunnen wandelen. We maken een hike van drie uur door de bossen langs de kust. Het pad is soms moeilijk te vinden maar het lukt ons om volgens de planning bij het dorpje Aston te komen. Daar hopen we een heerlijk restaurantje te vinden zodat we even lekker kunnen bijkomen en nagenieten van onze hike. Helaas geen restaurant te vinden, enkele open schuurtjes waar vieze honden voor liggen. We besluiten dat een supermarkt ook prima is en kopen daar wat te drinken. We lopen terug naar de baai en sluiten de dag af door met z'n allen te gaan snorkelen. Heerlijk zoveel lichaamsbeweging.

9 januari

Union Island >

Tobago Cays

Afgelopen nacht bereikte de wind z'n hoogtepunt: de wind gierde door de baai en lekker slapen was het niet. Beiden zijn we een paar keer uit bed geweest om te checken of alles nog goed ging. En op sommige momenten zag je daarbij op veel andere boten mensen aan dek bezig van alles vastsjorren en vooral het voorkomen van het omwaaien van de bijbootjes (de motor komt daarbij dan onder water en da's niet goed). In de ochtend is het nog steeds grijs en het is dan ook pas in de middag dat we het anker ophalen. We zeilen tegen de wind in en laten even later het anker weer zakken in de Tobago Cays (alweer voor de derde keer omdat we er geen genoeg van krijgen). In de Cays liggen we naast de Beluga (waar we op La Palma de storm mee hebben beleefd) en we praten weer gezellig bij. Een internetverbinding lukt nog steeds niet, we zetten dus even de stukjes met de satphone op de website en de foto's komen zo snel mogelijk (Caribisch snel dan).

10 januari

Tobago Cays

Het waait nog steeds, alleen liggen we nu niet meer achter een berg en hebben dus geen last meer van valwinden. We hebben nu gewoon continue harde wind, echter slaap je daar veel lekkerder bij. We worden weer wakker in het paradijs, we vinden het hier prachtig. We zijn nog lekker aan de koffie als de Ostrea binnen komt varen en we gaan daarna met elkaar op dinghytour: eerst snorkelen bij een rif en daarna naar één van de eilandjes. Lekker spelen in de golven, de golven worden steeds hoger en na een tijdje denken we, we moeten hier weg met de bijbootjes, voordat we met de bootjes op de kop op het strand liggen. 's Middags doen we een strand borrel op één van de andere eilandjes. Het wordt steeds drukker en gezelliger in de baai met bekende boten (Duitse, Noorse, Belgische en Nederlandse). Eén grote gezelligheid met allemaal mensen met dezelfde gekte............zeilen!

11 januari

Tobago Cays

En nog een dag in het paradijs, lekker snorkelen, zwemmen met schilpadden, op het strand spelen, nieuwe mensen ontmoeten, praatjes maken, nieuw aangekomen bekende boten opzoeken, even borrelen. Nog even een uurtje om de boot snorkelen. Thijs heeft er een nieuw snorkelmaatje bij die veel stoerder is dan Marijke. Zij zwemt op zesjarige leeftijd vrolijk mee de diepte in en ze zien heel veel roggen. Het is alsof ze in een aquarium liggen en zwemmen.

12 januari

Tobago Cays >

Bequia

Vanochtend begonnen we met de harde realiteit van het afscheid nemen. Niet alleen is het erg jammer dat we de Duitse Supermolly en de Noorse Felice nooit meer zien, maar ook maakt het duidelijk dat wij maar een klein reisje aan het doen zijn. Zij gaan namelijk nu verder richting het westen om via het Panamakanaal de Grote Oceaan te gaan bezeilen; een droom van veel zeilers. Maar wij gaan weer noordwaarts en als we de zeilen hijsen weten we nog niet waarnaartoe. De wind is erg wisselvallig vandaag en brengt ons eerst vlakbij het chique Mustique, echter dit eilandje van de superrijken laten we rechts liggen. Dan komen we aan in Friendshipbay op Bequia. Hier maken de golven het helaas erg oncomfortabel en we maken rechtsomkeer de baai uit. Dan maar naar de Admirality Bay op Bequia. Daar zijn we ruim een maand geleden ook aangekomen na de oceaanoversteek en het voelt daardoor weer een beetje als thuiskomen.

13 januari

Bequia

We zijn naar Bequia gekomen om een paar klussen te doen en we zetten dan ook vroeg de schouders eronder. Een grote klus is het herstellen van de beschadiging in de boeg die we hebben opgelopen doordat het anker daar tegen aan was geslagen tijdens het ankerop gaan. Nooit leuk, maar gelukkig goed te herstellen. Daarna hebben we een bediening voor de stuurautomaat bij de navigatiehoek binnen ingebouwd. De extra bedien-unit hadden we al als reserve mee en nu kunnen we dus binnen ook sturen. Dat is op de oceaan tijdens buien erg handig omdat dan de wind nogal draait en het binnen lekker droog is. Verder is er gewassen en aan het einde van deze tropische 'werkdag' mochten we lekker uit eten. Terwijl we door de baai varen komen we nog langs de Ecolution van Wubbo Ockels.

14 januari

Bequia

Ook deze dag is weer een praktische dag: klusjes doen en inkopen. De reparatie op de boeg wordt afgewerkt, eerst met een vijltje, dan schuren en als laatste in de was zetten. Je ziet het bijna niet meer. De inkopen verlopen mooi vlot omdat we hier vorige maand al een paar dagen hebben gelegen en dus weten waar we wat moeten halen (bv. bier bij de groothandel). Voor groente en fruit gaan we naar de legendarische versmarkt waar zo'n 8 rasta-verkopers een kraampje hebben. Ons lijstje zoeken we bij de verschillende verkopers bij elkaar zodat iedereen wel iets verkoopt. Dat vonden ze zelf echt prachtig en zo was iedereen blij. In Nederland maken jullie je klaar voor schaatsen op natuurijs, hopelijk wordt het net zo mooi als afgelopen jaar.

15 januari

Bequia >

St. Vincent

Na een paar fantastische weken is het tijd om afscheid te nemen van de prachtige Grenadines. We zeilen noordwaarts naar St. Vincent en stoppen om in een vleermuziengrot te gaan zwemmen. Helaas zijn de golven te wild om er echt diep in te zwemmen, dus blijft het bij het aanhoren van de kenmerkende vleermuisgeluiden. Het anker gaat uit in Wallilabou en daar bevinden we ons midden op de oude filmset van 'Pirates of the Caribbean'. Onze ankerlijn ligt vastgebonden aan de restanten van de kade met kraan waar Captain Jack slingerend ontsnapte aan zijn belagers. Achter ons staan de restanten van de voorgevel van het gebouwtje met het bekende balkon, helaas kapot gemaakt door een orkaan. Op de kant staan nog de restanten van het dorp en in één van de huizen zijn allerlei relikwieen uitgestald van de diverse films.

16 januari

St. Vincent >

St. Lucia

De wekker gaat vandaag erg vroeg zodat we met het eerste ochtendlicht (om 6h30) de zeilen kunnen hijsen. We willen naar St. Lucia en het stuk oceaan tussen St. Vincent en St. Lucia kan nog wel eens lastig zijn, vandaar ons vroege vertrek. Uiteindelijk valt het best mee, op een paar rare golven en wat windstoten na. Als we St. Lucia naderen zien we al van verre de twee kenmerkende Pitons hoog boven de skyline uitsteken. In de buurt van de Pitons valt de wind volledig weg en draait zelfs een tijdje 180 graden. Iets later komt de wind weer terug en kunnen we weer verder zeilen. Dat gaat zo lekker dat we Marigot Bay maar overslaan aangezien we ook Rodney Bay nog voor het donker kunnen halen. In het laatste uurtje zeilen, vangen we ook nog een barracuda en dat is dus een perfect timing. Overigens vissen we tegenwoordig met een handlijn op een houten wikkel aangezien we de hengel zijn verloren tijdens het vissen met de bijboot op Union Island. Gelukkig bleek het ook met een handlijn goed mogelijk om een vis binnen te halen, alleen is het wat beter opletten om te zien of we beet hebben. Iets na 5-en gaat het anker uit in de grote Rodney Bay van St. Lucia. De barracuda wordt schoongemaakt en niet veel later genieten we na een lange dag zeilen van een heerlijke vismaaltijd.

17 januari

St. Lucia >

Martinique

Tijdens het koffiedrinken kun je vaak mooie plannen maken. Na de koffie moeten we eerst inklaren en daarna kunnen we St. Lucia verkennen. Echter, Martinique trekt ons ook heel erg en we weten dat de Poco Loco daar in een prachtige baai ligt. We kijken nog eens om ons heen, vinden het wel goed met St. Lucia en halen het anker op. Een lekker zeiltochtje brengt ons naar Martique en daar hebben we een feestelijke reunie met de Poco Loco die we voor het laatst op Gran Canaria hebben gezien. Ook de Nederlande Fidelis of London ligt hier en we maken op een zeer gezellige manier kennis met een diner op de Fidelis. En dat allemaal in een mooie baai, dat betekent dat we nu dus weer even rustig op een plekje blijven liggen.

18 januari

Martinique

Grande Anse

Als we wakker worden in de baai van Grande Anse d'Arlet, schijnt de zon als vertrouwd. We gaan aan land om ons in te klaren (alleen doet de douane-computer het niet) en om euro's te pinnen. Het pinautomaat staat in een dorp aan de andere kant van de heuvel en we pakken een wandelpad op. Alleen krijgen we het voor elkaar om van het pad af te raken en zo zijn we opeens hopeloos verdwaald. De begroeiing wordt steeds dichter en de weg terug is niet meer te vinden. Na een tijdje worstelen komen we een paar schapen tegen. Ze schrikken van ons en gaan er vandoor. We volgen ze en komen uiteindelijk in een wei bij een boerderij uit. Daar pikken we de gewone weg maar op en volgen die naar het dorp. Het dorp is echt Frans, maar dan in een Caribisch jasje. We pinnen de euro's en nemen dezelfde (kortste) weg terug aangezien het alweer lekker warm is geworden en we wel toe zijn aan een plons.

19 januari

Martinique

Grande Anse

Vanochtend eerst maar eens opzoek gegaan naar een echt Frans stokbrood. Wat een genot is dat weer. Waar we nu liggen is geen supermarkt, we moeten het dus nog even zonder de Franse kaasjes doen. Maar binnenkort zullen we eens een grote Carrefour gaan opzoeken. 's Middags komt ook de Ostrea de baai in en nu liggen we mooi met 4 Nederlandse boten naast elkaar. De Poco Loco komt op het geweldige idee om een BBQ te organiseren bij hun aan boord en het resultaat was geweldig. Veel gezelligheid en ook veel lekker eten.

20 januari

Martinique

Grande Anse

Als zeilers zien we graag veel baaien en daarom zijn we vandaag met 4 boten (Ostrea, Fidelis, Poco Loco en wij) naar de naastgelegen baai Anse Dufour gegaan. Het bijzondere was wel dat we dit zonder boten hebben gedaan en in een flinke wandeling de BBQ eruit hebben gezweet. Na een kleine 2 uur lopen komen we uit bij een erg leuk strandje. Daar drinken we wat en met een klein groepje doorzetters lopen we weer terug. De anderen hebben het geluk dat Patrick van de Poco Loco zich heeft 'opgeofferd' en met de bijboot naar Anse Dufour is gevaren om als watertaxi dienst te kunnen doen. Terug in onze baai geven we de benen rust door te gaan snorkelen. We komen daarbij ook bij 2 wrakken van zeiljachten en dat ziet er altijd erg pijnlijk uit. 's Avonds gaan we met de 4 boten aan de kant eten en maken we kennis met de Frans-Caribische keuken. Omdat we daarna nog steeds geen genoeg van elkaar hebben sluiten we de avond af op de Ostrea.

21 januari

Martinique

Grande Anse

Het is inmiddels gelukt om het heerlijke stokbrood te beleggen met camenbert en dat is toch wel een erg goed begin van de dag. Ook vandaag worden de zeilen niet gehezen en blijven we vrolijk liggen. De douane-computer doet het nog steeds niet, dus zijn wij ook nog niet ingeklaard. Om jullie nog beter van dienst te zijn, hebben we een wifi-booster besteld en we hopen die volgende maand op Guadeloupe te krijgen (als het nog in de koffers past). We liggen hier namelijk tussen de boten met wifi-boosters en zo blijft er weinig signaal voor ons over. Heel af en toe lukt het om een mailtje eruit te krijgen of de site bij te werken, maar dat wordt straks allemaal beter.

22 januari

Martinique

St. Anne

Na 5 dagen wordt het tijd om verder te gaan. De Fidelis en Poco Loco gaan noordwaarts en de Ostrea en wij gaan oostwaarts om de oostkust van Martinique te gaan verkennen. Onderweg komen we langs de markante rots Diamant Rock die een strategische functie had in de Frans-Engelse oorlog in de Caraiben. De rots torent hoog boven het water uit en vlak ernaast is het zo'n 200 meter diep. We gooien het anker uit in de baai van Le Marin om boodschappen te doen. Dat hadden we al een hele tijd niet meer gedaan dus hadden we het geluk om zelfs 2 keer te mogen. Voordeel is hier wel dat je met je bijboot bij de supermakt kunt aanleggen. Als we alles binnen hebben halen we het anker op en varen een klein stukje naar St. Anne. Daar liggen we mooier dan in het gigantische zeilcentrum van Marin.

23 januari

Martinique

St. Anne

We zouden vanochtend naar de oostkant van Martinique zeilen, alleen hield een ochtend vol met buien ons binnen. De oostkant schijnt erg mooi te zijn, maar vanwege de vele riffen kun je dat alleen met goed zicht doen en in een bui is het zicht waardeloos. Nadat aan het begin van de middag de lucht weer opklaart (slecht weer duurt hier gelukkig nooit echt lang), zitten we natuurlijk vol met energie. Er loopt ook een wandelpad naar de oostkant en dat is nog net in deze middag te doen volgens ons kaartje. Het is hier een beetje heuvelig, maar niet echt bergachtig dus we zouden een mooi tempo moeten kunnen lopen. De route gaat door een echt Frans landschap. Het begint met een onverhard boerenweggetje dat ons langs een aantal grasweiden met koeien laat lopen. Koeien zien we voor het eerst in de Carieb en ze maken het Franse plaatje compleet. Alleen zitten er hier witte tropische vogels op de koeien, geen idee waarom ze daar zitten trouwens. Als we de oostkust naderen, zijn we al langer aan het lopen dan gepland en het blijkt dan ook dat we ergens anders uit zijn gekomen dan ons kaartje ons liet geloven. We wilden eigenlijk de baai zien waar we vandaag naar toe zouden zeilen en daar lopen we vervolgens toch maar naar toe. De baai is groot en goed beschermd door riffen alleen de ingang tussen de riffen is wel smal. Het wandelpad gaat daarna nog enige tijd langs deze baai en voor ons gevoel hebben we dan ook genoeg van deze baai gezien en gaan we niet een riskante toegang hiervoor wagen. Terwijl we langs de baai lopen, komen we langs uitgestrekte moerasgebieden waarin interessante beestjes leven. Vooral de vele krabben vallen op. Ook zijn er krabben die in het bos zitten naast het moeras. Deze krabben hebben misschien iets te veel aan de rum gezeten, want ze gedragen zich alsof ze een mol zijn. Grote molshopen van zand komen we tegen en daarnaast ligt dan een toegangetje tot een hol, een krabbenhol. Deze krabben zitten allemaal in de opening van hun hol en zodra we langslopen schieten ze massaal naar binnen. Een grappig gezicht. Na een tijdje komt de route gelukkig weer overeen met ons kaartje, alleen is het wel een stuk langer geworden dan verwacht en erg lang is het niet meer licht. Als we langs een paar huizen komen passeert er een auto en die vraagt waar we naar toe gaan. St. Anne, zeggen we en we krijgen er een lift naar toe. Aardige mensen, die Fransen.

24 januari

Martinique

St. Anne

We beginnen de dag met een verkenning van St. Anne, wat een aardig dorpje blijkt te zijn. We strijken neer op een terrasje aan het water met internet om mail te doen en de site bij te werken, alleen lukt dat laatste niet (nog even geduld dus). Omdat we de wandeling van gisteren zo lekker vonden, doen we er vandaag gewoon weer één. Nu zijn de zwemspullen mee want het doel is het mooiste strand van Martinique: Grande Anse des Salines. Onderweg hebben we weer veel lol om de grappige holkrabben in het bos. De Franse naam van de beestjes is 'crabe cé ma faute'. Ook vandaag komen we langs uitgestrekte mangroves en moerasgebieden. Vlak voor het beloofde strand komen we langs Petite Anse des Salines waar we in een goed tempo doorlopen. Marijke had namelijk al snel door dat het een plek voor de mannenliefde betrof en het aanbod aan (veelal naakte) mannen was dan ook groot. Later zagen we dat naast de normale routemarkeringen hier ook met roze pijlen de route stond aangegeven. Het beloofde Grande Anse des Salines was prachtig en we genieten er van een strandmiddagje. Terug op de boot maken we kennis met een nieuwe Nederlandse vertrekkersboot, de Indira. Het werd weer eens een gezellige avond. Erg leuk dat je zo ver weg van huis nog steeds weer gelijkgestemden treft.

25 januari

Martinique

Le Francois

Het is vandaag rustig weer en dus een prima dag om de ruige oostkant van Martinique te gaan verkennen. Na een uurtje zeilen zien we echter water uit de motorruimte komen en we gaan maar eerst weer even terug naar St. Anne om te kijken wat er aan de hand is. Dat bleek gelukkig niks ernstigs (vanwege de helling die we aan de wind maakte kwam er iets water vanuit de opvangbak onder de motor naar de toiletruimte) en om 11h maakten we een herstart. Nu moesten we wel flink doorzeilen om niet later tegen een laagstaande zon in tussen de riffen door te hoeven manouvreren. Onderweg was de grootste uitdaging het ontwijken van de vele vistonnetjes de hoofdprijs waren vijf drijvende balletjes aan elkaar verbonden met een lijn slechts zichtbaar enkele meters voor de boot. De riffen vielen reuze mee. Uiteindelijk liepen we om 16h de baai van Le Francois aan en daar liggen we nu in volledige rust achter een eilandje (Ilet Lavigne) ver achter het rif. Geen golven en nauwelijks wind, dat wordt lekker slapen.

26 januari

Martinique

Le Robert

De oostkant van Martinique heeft een paar diepe baaien met daarin vele kleine eilandjes en ankerplekken. Deze kust kent wel wat gevaren doordat de oceaandeining er vol op staat en er veel riffen zijn. Hierdoor wordt dit gebied ook niet beschreven in de standaard vaargids die iedereen gebruikt. Het gevolg daarvan is, dat we hier geen enkele andere zeilers zien op een paar locals na. We hebben de ankerplekken voor het uitkiezen en daar lig je dan helemaal alleen. Wel even wennen, aangezien het tot nu toe best druk is in de ankerbaaien van de Carieb. Waarom we toch de oostkust opzoeken? Omdat het kan natuurlijk, en deze reis is één groot avontuur en een beetje extra avontuur daar prima bij past. Na een uitgebreid en laat ontbijt verlaten we de baai van Francois en varen we een klein stukje naar de baai van Robert. Dit is een gigantische baai met kalm water en we nemen een mooi plekje om ons anker uit te gooien. het eilandje waar we achter liggen heet Ilet Petit Martinique. We gaan er aan wal en het blijkt op een vakantiewoning na verlaten te zijn. Met de bijboot gaan we ook nog even naar het echte Martinique om de benen te strekken en een stukje te lopen. We blijven ons er over verbazen hoe Frans het hier is. Terug aan boord genieten we van het ondergaande zonnetje en al snel na zonsondergang komt er een prachtige bijna volle maan op. J'aime la vie.

27 januari

Martinique

Grand Anse D'Arlet

We hebben de wekker gezet om om 8 uur te vertrekken, maar als de wekker gaat regent het. Marijke kijkt even buiten en denkt weer lekker te kunnen gaan slapen. Alleen Thijs ziet een kleine opklaring en één-twee-drie, en we zijn vertrokken. Wonder boven wonder krijgen we geen één bui over ons heen terwijl we het soms op enkele honderden meters bij ons vandaan hard zien regenen. Als je goed op de foto naast het eiland/rots kijkt zie je een regenboog. We varen vandaag weer naar de west kant. Het is een hobbelig terug tochtje en ook vandaag ligt de zee bezaait met vistonnetjes (meestal plastic PET flessen) die door de schittering van de zon nauwelijks zichtbaar zijn. We weten de boot er de hele dag handig langs te manouvreren en kunnen zonder gevaar aan het einde van de middag de motor starten. We liggen weer in de bekende baai bij Grand Anse D'Arlet. Het is een gezellige drukte in de baai met heel veel live muziek vanaf de kant, een enorm verschil met de uitgestorven maar indrukwekkende oostkant.

28 januari

Martinique

Anse Mitan

Nadat we een klein stukje hebben gevaren, gooien we het anker uit in onze nieuwe baai: Anse Mitan. De ankergrond is echter niet heel lekker en als ik al snorkelend boven het anker hang en Marijke gas achteruit geeft, zie ik het anker een stukje meebewegen en we besluiten ankerop te gaan. Iets verderop gaat het anker weer overboord en houdt het in 1x goed, alleen nu liggen we wel erg dicht bij een andere boot. De derde poging is het wel raak: het anker graaft direct stevig in en we hebben genoeg ruimte om ons heen. Gelukkig is dit gedoe een uitzondering en liggen we normaal na 1x goed. We lopen een stukje door het dorpje en onderweg komen we een mooie carnavalspruik tegen. Gisteren was er al een voorproefje op het Caribisch carnaval en volgende maand gaat het echt los.

29 januari

Martinique

Anse Mitan

Voor de verandering gaan we vandaag eens met de boot op pad. Alleen is het niet onze boot, maar stappen we op een veerboot naar de hoofdstad van Martinique: Fort de France. Op een paar enkele mooie oude gebouwen na, is het echter niet heel bijzonder. De winkeltjes die open zijn verkopen veelal dezelfde spullen, en veel andere winkels zijn gesloten. Maar dat laatste is natuurlijk iets dat we overal zien tijdens deze reis en ook in Nederland zal het in sommige winkelstraten er treurig uitzien door de leegstaande panden. Niet meer dan een ochtend zijn we in Fort de France en om het geheel toch feestelijk af te sluiten, lunchen we nog even bij het restaurant met de gele M. De vorige keer was op Madeira, dus het was dan ook de hoogste tijd om onszelf weer eens te trakteren op een McMenu. Terug op Doen krijgen we HET GROTE NIEUWS door: we krijgen een koning! Wat geweldig dat dit gaat gebeuren, alleen wat erg jammer dat dat nou net moet als wij er niet zijn. Misschien kunnen we tegen die tijd op St.Maarten ergens achter een TVtje kruipen om eea mee te krijgen. Gelijk geprobeerd om een Nederlandse krant te krijgen, alleen dat lukte niet. Wel Franse kranten, maar die schreven er niet over. Wel kunnen we helemaal de blije gezichten van Sandra Schuurhof, Marc van der Linden en Peter van der Vorst voor ons zien. Ze zullen het wel druk krijgen de komende tijd. Wij zullen de voorpret gaan missen, hopelijk wordt er achteraf een mooie DVD uitgebracht.

30 januari

Martinique

St. Pierre

Onze laatste stop op Martinique is St. Pierre, waar we in een paar uur naar toe zeilen. Als het anker ligt, lunchen we nog even aan boord en gaan daarna het stadje verkennen. Ooit was dit dé belangrijkste, mooiste en rijkste stad van Martinique en daardoor werd het ook wel het 'Parijs van de Kleine Antillen' genoemd. Dichtbij St. Pierre werden in 1658 de laatste Carib indianen van Martinique vermoord door de Europese bezetters (een Europese traditie die op alle Caribische eilanden plaatsvond, niet iets om trots op te zijn). Volgens de legende spraken deze laatste indianen vlak voor hun dood een vloek uit over de berg naast de stad, Montagne Pelée. In 1902 sloeg het noodlot voor St. Pierre toe. Mt. Pelée barstte hevig uit elkaar en veranderde de stad in een vuurzee. Ondanks de waarschuwingen van de berg in de dagen voor de uitbarsting, vond men het vanwege economische motieven niet verstandig om de stad te verlaten. Van de 30.000 inwoners waren er slechts 2 overlevenden. De bekenste hiervan was Cyparis, die zijn straf voor moord uitzat in de plaatselijke gevangenis. Cyparis zat opgesloten in een stenen isoleercel die gespaard bleef tijdens de ramp en er nog steeds staat (zie foto hiernaast). Wel liep Cyparis flinke brandwonden op door de hoge temperatuur maar hij wist het nog 4 dagen vol te houden totdat hij gevonden werd. Hierna werd hem gratie verleend en zoals dat vroeger ging met mensen die iets afwijkends hadden, kreeg hij daarna een carriere in een Amerikaans circus waar hij zijn brandwonden toonde. Tegenwoordig is de stad een stuk kleiner dan vroeger (er wonen nog maar 5.000 mensen) en is er veel gerenoveerd. Maar ook zijn er nog vele ruïnes van de ramp waaronder het indrukwekkende theater. Het voorplein en de trap zijn bewaard gebleven en vanaf de trap zie je de indeling van de begande grond met zijn chique marmeren vloer (ietwat zwart geblakend her en der). We lopen door het theater en gaan in gedachten terug naar de tijd waarin hier prachtige voorstellingen gegeven moeten zijn.

 

31 januari

Martinique

St. Pierre

Ons bezoek aan Martinique sluiten we af met een lange wandeling. En dat bleek een waardig afscheid van een fantastische tijd die we op dit mooie eiland hebben gehad (Martinique is wat ons betreft echt een aanrader). Eerst lopen we ruim een uur richting het begin van de wandelroute. Na ruim een uur lopen door een mooi heuvelig gebied pikken we de wandelroute op (en onderweg plukken we ook nog een heerlijke mango). De wandelroute is een smal pad langs het Canal de Beauregard (in Madeira heet zoiets een levadawandeling). Het Canal de Beauregard is een smal waterstroompje dat in 1760 is aangelegd (helaas destijds door slaven) langs een stijle berg om de rumdestilleerderijen in St. Pierre van water te voorzien. De route gaat door een adembenemend mooi landschap met de fraaiste tropische planten en bomen. We hadden op dit eiland al een paar mooie wandelingen gedaan, maar dit was echt een huzarenstukje. Naast de tropische flora en het spannende pad, waren ook de uitzichten erg indrukwekkend. En opvallend was het grote aantal kolibries dat we tegenkwamen. Nog nooit eerder hadden we deze kunstige vogeltjes in het wild gezien en nu vlogen ze je bijna om de oren. De kolibrie is een klein vogeltje dat uniek is in zijn zeer hoge slagfrequentie van de vleugels. Hiermee kan de kolibrie stil blijven hangen in de lucht om vervolgens met zijn lange kromme snavel de nectar uit een bloem op te zuigen. Bij één bloemenstruik zagen we dit daadwerkelijk gebeuren en het vogeltje ging in razend tempo alle bloemen van de hele struik bij langs. Na de wandelroute liepen we verder naar het dorpje Fonds-St. Denis en daar zetten we terugweg richting St. Pierre in waar we na ruim 6 uur weer terug zijn. Terug op DOEN nemen we een verfrissende duik in het water en daarna krijgen de benen rust en worden de verbrande calorien weer aangevuld. Al met al een dagbeschrijving (en misschien wel een hele maand) met veel superlatieven, maar minder mooi konden we het echt niet maken.